Ik zou lang willen leven

Ze was 26 toen de oorlog begon: Etty Hillesum. Minder dan een jaar later begon ze een dagboek te schrijven, dat nog altijd wereldwijd in vele vertalingen wordt gelezen. Dat dagboek – een stapeltje eenvoudige schriftjes – schreef ze in het begin omdat ze ‘innerlijk verstopt’ was als gevolg van grote spanningen binnen haar familie. Maar naarmate de oorlog vorderde en het Etty als Joodse vrouw duidelijk werd dat de nazi’s uit waren op de vernietiging van de Joden, begon ze over heel andere onderwerpen te schrijven.

Ze schreef over haar liefde voor mensen en voor het leven. Ze vertelde hoe ze aankeek tegen antisemitisme en tegen haat in het algemeen. Meer en meer kwam ze tot de conclusie dat ze zich niet wilde afsluiten voor de verschrikkingen om haar heen. In kamp Westerbork, waar ze een tijdlang werkte, probeerde ze zoveel mogelijk iedereen tot steun te zijn. Over het leven daar schreef ze twee lange, zeer aangrijpende brieven. Eind 1943 kwam ze om in Auschwitz-Birkenau, 29 jaar oud.

In Ik zou lang willen leven vertellen Klaas Smelik en Janny van der Molen speciaal voor jongere generaties het verhaal van Etty Hillesum.
Klaas Smelik is de zoon van Etty’s vriend Klaas, die haar dagboek na de oorlog in bewaring kreeg. Hij is directeur van het Etty Hillesum Onderzoekscentrum in Middelburg.