EHH Writer in Residence / Blog

13 mei 2025

Het is dinsdag vandaag. Zojuist heb ik de balkondeuren van het Etty Hillesumhuis geopend, mijn laptop opgestart en mijn schriften met aantekeningen neergelegd. Er staat een glaasje water naast me en mijn pennen liggen uitgelijnd. Ik ben er klaar voor.

Wat ik vandaag ga doen, weet ik nog niet. Er ligt een manuscript op mij te wachten. Bijna af is het. Bijna inderdaad. In die fase kan een schrijver lang ronddobberen. Wat het nog nodig heeft? Een extra laagje, wat structuur, kleine inhoudelijke verduidelijkingen. Goed te overzien dus. Maar waar te beginnen en wat te verbeteren? Want van veel moet ik vooral afblijven.

Eerst maar eens gewoon lekker zitten. Etty Hillesum glimlacht naar me. Haar citaat ‘Vooruit dan maar! Dit wordt een pijnlijk en haast onoverkomelijk moment voor mij: het geremde gemoed prijsgeven aan een onnozel stuk lijntjespapier’ links naast me.

Schrijven is niet moeilijk. Iedereen kan het. Liefst één miljoen Nederlands hebben een manuscript op hun laptop staan. Ik voltooide reeds een jeugdroman en een prentenboek of twee. Dus: what’s the big deal?

Die drempel… die onzichtbare drempel die zich manifesteert in een fluisterende stem in mijn oor: ‘kan ik het wel?’/ ‘kom ik er wel?’ / ‘lukt het me nog een keer?’ En soms ook ronduit luid in mijn oor tettert dat de uitdaging die ik mijzelf gesteld heb voor dit manuscript – werken met meervoudig vertelperspectief – een te grote is voor mij, dat ik mezelf overschat. Diezelfde stem houdt ook dwangmatig de klok in de gaten en meldt hoe weinig ik gepresteerd heb terwijl er toch al een half uur voorbij is.

Ik druk mijn rug in de leuning van de stoel, schuif wat met mijn billen heen en weer, bal mijn handen tot vuisten en strek mijn onderarmen. Ik moet een beetje op een marathonloper lijken die zijn beenspieren nog een laatste keer oprekt om het straks uren vol te kunnen houden. Maar dan anders.

Het is een kwestie van niet zeuren, niet over-denken, gewoon doen, gewoon beginnen. Huppetee… het eerste woord, de eerste zin, alinea… en dan…

Vooruit dan maar!

Kris Terwindt